ΙΕΡΟΣ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΡΟΔΙΝΗΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

Ιερά Αγρυπνία προς Τιμήν του Αγίου Προκοπίου στην Αγία Σοφία Πατρών

 

Ιερά Αγρυπνία προς Τιμήν του Αγίου Προκοπίου στην Αγία Σοφία Πατρών

Με αφορμή τα ονομαστήρια του προϊσταμένου π. Προκοπίου Κόρδα

Με βαθιά κατάνυξη και σε πνευματικό κλίμα ενότητας και προσευχής, πραγματοποιήθηκε την [ημερομηνία] στην Ιερά Μονή Αγίας Σοφίας Πατρών ιερά αγρυπνία προς τιμήν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου, παρουσία πολλών ευσεβών πιστών.

Η αγρυπνία αυτή, αφιερωμένη στα ονομαστήρια του προϊσταμένου της ενορίας, πανοσιολογιωτάτου π. Προκοπίου Κόρδα, αποτέλεσε μια συγκινητική ευκαιρία πνευματικής αναζωογόνησης και αγιασμού για όλη την τοπική Εκκλησία.

Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας τελέστηκαν οι Ιερές Ακολουθίες του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας, ενώ η ψαλτική συνάθροιση αντήχησε με ύμνους που εξυμνούν το μαρτυρικό φρόνημα και την αδιάλειπτη πίστη του Αγίου Προκοπίου, προσφέροντας στους πιστούς βαθειά πνευματική εμπειρία.

Ο π. Προκόπιος Κόρδας, εμπνεόμενος από το όνομα και τη μνήμη του Αγίου, με πατρική αγάπη και ιερατική αυθεντία, κάλεσε τους πιστούς να μιμηθούν το θυσιαστικό παράδειγμα του Αγίου, ζώντας εν Χριστώ και με πνεύμα ταπείνωσης την καθημερινότητά τους.

Η εορτή αυτή αναδεικνύει τον αδιάλειπτο δεσμό μεταξύ του ιερέα και της κοινότητας, όπου ο προϊστάμενος με τη θεολογική του γνώση και τη ζωντανή πίστη αποτελεί στήριγμα και φως για τους πιστούς.

Ευχόμαστε ο Κύριος να χαρίζει στον π. Προκόπιο δύναμη, υγεία και φώτιση για να συνεχίσει την ευλογημένη διακονία του, και η ευλογία του Αγίου Μεγαλομάρτυρος να συνοδεύει τον ίδιο και όλη την ενορία της Αγίας Σοφίας.

Σπύρος Καλαμπόκας

Αναγνώστης

Ιεράς και Αποστολικής Μητροπόλεως Πατρών

Συγγραφέας θεολογικών, εκκλησιαστικών και κοινωνικών άρθρων

«Στο Φως της Πίστης: Ο Νίκος και η Ροδινή που Αγάπησε»

 

Με βαθειά κατάνυξη και πίστη στον Κύριο της ζωής και του θανάτου αποχαιρετούμε τον αγαπητό μας Νικόλαο Φουντόπουλο, ο οποίος εκλήθη στην αιώνια δόξα του Θεού, αφήνοντας πίσω του φως και μνήμη αληθινής προσφοράς.

Ο Νίκος υπήρξε άνθρωπος δοσμένος ολόψυχα στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας, στην οποία ευλαβικά υπηρέτησε ως ιεροψάλτης στον περικαλλή ναό των Αγίων Πάντων στη Ροδινή, τον οποίο αγαπούσε βαθέως.

Ήταν όμως και άνθρωπος της προσφοράς. Με ταπεινότητα και σεμνότητα στήριζε την Εκκλησία σε κάθε ανάγκη, όχι μόνο με τη φωνή του και τη συμμετοχή του στους ύμνους, αλλά και με έργα αγάπης και διακονίας που πολλές φορές παρέμεναν αθέατα.

Η προσφορά του αυτή ήταν έκφραση της ζωντανής πίστης του, που εκφράζεται μέσα από τον λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:

«Πίστη χωρίς έργα νεκρά ἐστίν, ἡ δὲ ἀληθινὴ πίστις ἐκδηλοῦται ἐν ταῖς ἔργοις τῆς ἀγάπης».

Η ζωή του υπήρξε μαρτυρία πίστεως και ταπεινής διακονίας, μια ζωντανή εικόνα του λόγου του Χριστού:

«Ὃς ἂν θέλῃ ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. 16:24).

Η αγάπη του για την πατρίδα του, τη Ροδινή, και η στενή του σχέση με την ενορία του Ψαθοπύργου, όπου ήταν πρόσωπο αγαπητό και σεβαστό, αντηχούσε μέσα από το ήθος και την απλότητά του.

Η προσωπική μου γνωριμία μαζί του υπήρξε πηγή ενθάρρυνσης και πατρικής στοργής. Όταν πρωτοήρθα ως ιεροψάλτης στην ενορία των Αγίων Πάντων, με δέχτηκε με λόγια γεμάτα αγάπη και υπόσχεση υποστήριξης:

«Σπύρο, από εδώ και πέρα είσαι δικό μου παιδί. Ό,τι χρειαστείς, θα είμαι δίπλα σου.»

Η φωνή του καθάρια και γεμάτη ευλάβεια ψάλλει ακόμα στα αυτιά μου το τροπάριο της Μεγάλης Πέμπτης, με τα λόγια που συγκλονίζουν κάθε πιστό:

«Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ, θεωροῦσά σε, ἐν σταυρῷ κρεμάμενον Χριστέ…»

Αυτή η ψαλμωδία δεν ήταν απλώς υμνωδία, αλλά ύμνος θυσίας και σωτηρίας, εικόνα του πάθους και της αγάπης του Θεού που νικά το θάνατο.

Ο Μέγας Βασίλειος μας υπενθυμίζει ότι:

«Ὁ θάνατος οὐκ ἐστὶν ἀνυπαρξία, ἀλλὰ μετάβασις εἰς τὴν ζωήν», και ότι η εκκλησιαστική μνήμη των κεκοιμημένων είναι πηγή ζωής και παρηγορίας.

Ο θάνατος δεν είναι τέλος, αλλά μετάβαση στη ζωή την αληθινή, όπου ο πιστός ενώνεται με τον Κύριο που νίκησε τον θάνατο και άνοιξε το δρόμο της αιώνιας ζωής. Όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:

«Ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ μεταβαίνει ἀπὸ τὸν θάνατον εἰς τὴν ἀλήθεια τῆς ζωῆς, εἰς τὸ φῶς τὸ ἀκατάλυτον.»

Εκεί, στον ουρανό, ανάπαυση αιώνια και φως ακατάπαυστο τον περιμένουν. Η μνήμη του, οι προσευχές μας και η αγάπη μας θα είναι το αιώνιο κανδήλι που θα φωτίζει το δρόμο του, όπως και τον δικό μας.

Στην προσευχή της Εκκλησίας ακούμε:

«Κύριε, ἐλέησον τὴν ψυχήν αὐτοῦ καὶ ἀνάπαυσον αὐτὴν ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλόης καὶ ἀναψύξεως», και ελπίζουμε στη ζωοποιό ανάσταση που δίνει νόημα και σε κάθε ανθρώπινη ζωή.

Αιωνία σου η μνήμη, αγαπητέ Νίκο.

Ευχόμαστε η χάρις του Κυρίου να σε αναπαύει, και η προσευχή της Εκκλησίας να σε συνοδεύει στην αιωνιότητα

Σπύρος Καλαμπόκας

Αναγνώστης

Ιεράς και Αποστολικής Μητροπόλεως Πατρών

Συγγραφέας θεολογικών, εκκλησιαστικών και κοινωνικών άρθρων

Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης

 Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν, σοῦ κατεπλάγησαν, Ἀγγέλων τάγματα, πῶς μετὰ σώματος, πρὸς ἀοράτους συμπλοκάς, ἐχώρησας πανεύφημε, καὶ κατετραυμάτισας, τῶν δαιμόνων, τὰς φάλαγγας· ὅθεν Ἀθανάσιε, ὁ Χριστὸς σὲ ἠμείψατο, πλουσίαις δωρεαῖς· διὸ Πάτερ, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς τῶν ἀϋλων οὐσιῶν θεωρὸν ἄριστον, καὶ πρακτικὸν ὑφηγητὴν παναληθέστατον, εὐφημοῦμέν σε ἡ ποίμνη σου, καὶ βοῶμεν, Μὴ ἐλλίπης ἱκετεύειν πρὸς τὸν Κύριον, λυτρωθῆναι πειρασμῶν καὶ περιστάσεων, τοὺς βοώντάς σοι, Χαίροις Πάτερ, Ἀθανάσιε.

Μέγας μὲν Ἀντώνιος, ἀρχὴ Πατέρων.
Θεῖος δ' Ἀθανάσιος ἔνθεον τέλος.

Κἂν Ἀθανάσιος ὕστερος χρόνοις,
Ἀλλ' ὑπερέσχε καὶ παλαιοὺς τοῖς πόνοις.

Eις τους έξ μαθητάς αυτού.
Ἀθανασίῳ καὶ μαθητῶν ἑξάδι,
Ναοὶ λύονται σωμάτων ναοῦ λύσει.

Πέμπτῃ δ' Ἀθανάσιον ἆγον νόες ἄστυ θεοῖο.

Ο Όσιος Αθανάσιος, ο οποίος καταγόταν από την Τραπεζούντα, προέρχονταν από πολύ ευσεβή και εύπορη οικογένεια. Η οικογένειά του, του προσέφερε όλα τα απαραίτητα εφόδια για τις σπουδές του, τις οποίες τις ολοκλήρωσε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί του γεννήθηκε μέσα στην ψυχή του η επιθυμία να γίνει μοναχός και να φθάσει στα άκρα της ασκητικής ζωής.

Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο, πήγε στο όρος Κυμινάς της Μικράς Ασίας, όπου βρισκόταν ένα μοναστήρι του οποίου ηγούμενος ήταν ο Μιχαήλ, ο επονομαζόμενος Μαλείνος. Έτσι ανάμεσα στους μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε και ο Αθανάσιος. Στο λίγο χρονικό διάστημα που ήταν στο Μοναστήρι, διακρίθηκε για τις αρετές και για την ασκητική του ζωή. Επειδή όμως έφθασε σε ύψιστα σημεία αρετής και τον τιμούσαν όλοι, αποφάσισε να φύγει και πήγε στον Άθωνα κοντά σε ένα γέρο ασκητή υπακούοντας σ' αυτόν με μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

Εν συνεχεία μετά από Θεία αποκάλυψη, έφυγε από εκεί και πήγε στα ενδότερα του Αγίου Όρους. Εκεί μετά από πολλές παρακλήσεις του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, με τον οποίο γνωρίζονταν, έχτισε έναν ναό προς τιμήν της Παναγίας. Επίσης έφτιαξε πολλά κελιά για τούς μοναχούς. Μετά λοιπόν από πολλούς κόπους και θυσίες, δημιούργησε την ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας, η οποία είναι η αρχαιότερη μονή στο Όρος και τιμάται επ' ονόματι του Οσίου Αθανασίου (963 μ.Χ.).

Στην συνέχεια εξεδήμησε προς Κύριον και μάλιστα κατά τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα υπήρχε ανάγκη να μετασκευαστεί η οροφή του Ναού της Μονής. Ο Όσιος, αν και σε μεγάλη ηλικία, ανέβηκε και αυτός μαζί με άλλους αδελφούς της μονής για να κάνουν το έργο. Η οροφή όμως κατέρρευσε και καταπλάκωσε τον Όσιο μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς.