Μεγάλη Πέμπτη Εσπέρας: Δύο Επιτάφιοι, Μία Πίστη – Ροδίνη & Ψαθόπυργος σε Κατανυκτική Συνοδοιπορία

 Μεγάλη Πέμπτη Εσπέρας: Δύο Επιτάφιοι, Μία Πίστη – Ροδίνη & Ψαθόπυργος σε Κατανυκτική Συνοδοιπορία

Η Μεγάλη Πέμπτη, και ιδιαίτερα η εσπέρα της, αποτελεί μια από τις πιο κατανυκτικές στιγμές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το βράδυ αυτό, οι πιστοί συγκεντρώνονται για να βιώσουν με δέος τα Άγια Πάθη του Χριστού, μέσα από τη μοναδική ακολουθία των Αγίων Παθών και την ανάγνωση των Δώδεκα Ευαγγελίων. Σε αυτή την ιερή σιγή της Μ. Πέμπτης, δύο χωριά – η Ροδίνη και ο Ψαθόπυργος – συνορεύουν όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και πνευματικά, με τις καρδιές των πιστών να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό του Θείου Πάθους.

Η Ροδίνη, με την ενορία των Αγίων Πάντων, και ο Ψαθόπυργος, με τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, τιμούν το Πάθος του Χριστού με ιδιαίτερη ευλάβεια, μέσα από την προετοιμασία και την περιφορά των δικών τους επιταφίων. Αν και χωρισμένοι από λίγα μόνο λεπτά δρόμου, οι δύο Επιτάφιοι αποτελούν δύο διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας βαθειάς πίστης.

Ο Επιτάφιος της Ροδίνης στολίζεται με σεμνότητα και ευαισθησία, γεμάτος λευκά και μωβ άνθη που συμβολίζουν τη λύπη αλλά και την ελπίδα της Ανάστασης. Οι γυναίκες του χωριού, από νωρίς, εργάζονται με αγάπη για να τιμήσουν τον Νυμφίο της Εκκλησίας. Ο στολισμός του επιταφίου δεν είναι απλώς μια παράδοση, αλλά μια θεολογική πράξη: κάθε άνθος, κάθε κεντητή λεπτομέρεια, αποτελεί ύμνο στον Εσταυρωμένο Χριστό, που “άνευ φθοράς εταπεινώθη”.

Στον Ψαθόπυργο, ο Επιτάφιος του Αγίου Νικολάου στέκει επιβλητικός, με τον ίδιο κατανυκτικό χαρακτήρα, αλλά με ιδιαίτερο τοπικό χρώμα. Η πομπή της περιφοράς, συνοδεία από νέους που κρατούν φανάρια, γυναίκες με αναμμένα κεριά και τους ψαλτάδες να αποδίδουν το «Η ζωή εν τάφω», διατρέχει το χωριό σε σιωπηλή συμμετοχή όλων – λες και ο χρόνος σταματά.

Δύο Επιτάφιοι, δύο χωριά, μια κοινή θεολογία: το Θείο Δράμα, που κορυφώνεται το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, δεν διαιρεί αλλά ενώνει. Ο Χριστός που βαδίζει προς τον Σταυρό, ενώνει τις ενορίες, τους ανθρώπους, τις οικογένειες. Τα δάκρυα που κυλούν μπροστά στον Επιτάφιο, είτε στη Ροδίνη είτε στον Ψαθόπυργο, έχουν κοινή πηγή: τον πόνο της αγάπης για Εκείνον που «υπέρ ημών απέθανε».

Κάποιες χρονιές, οι δύο Επιτάφιοι συναντιούνται συμβολικά στα όρια των δύο κοινοτήτων. Δεν πρόκειται μόνο για λαϊκό έθιμο· είναι μια θεολογική πράξη ενότητας, μια ζωντανή εικόνα της Εκκλησίας ως Σώμα Χριστού, όπου δεν υπάρχουν σύνορα, μόνο καρδιές που πάλλονται στον ρυθμό της θυσίας και της Ανάστασης.

Η Μεγάλη Πέμπτη Εσπέρας στη Ροδίνη και τον Ψαθόπυργο, γίνεται έτσι μια πνευματική γέφυρα. Μια συνάντηση ανθρώπων και κοινοτήτων, στο κατώφλι του Τάφου, αλλά με το βλέμμα ήδη στραμμένο στο φως της Ανάστασης.

Γιατί ο Επιτάφιος είναι σιωπή, αλλά δεν είναι τέλος. Είναι προσκύνημα και προσμονή. Και σε αυτά τα δύο ευλογημένα χωριά, αυτή η προσμονή τελείται κάθε χρόνο με δάκρυ, με πίστη και με τιμή.

“Τον Νυμφίον, αδελφοί, αγαπήσωμεν” – και ας Τον προσκυνήσουμε, στη Ροδίνη, στον Ψαθόπυργο, και μέσα μας.